ႏိုင္ငံသားမွန္လွ်င္ ႏိုင္ငံေရးမွာ ပါ၀င္ဆင္ႏဲြသင့္သည္

စာေရးသူ – ခုိင္မ်ဳိးဆက္

သဘာဝအရ၊ လူသည္ ေမြးရာပါ အတၱဗဟုိလ္ျပဳ ဗီဇမ်ားႏွင့္အတူ၊ လူ႔ေလာက၌ ရွင္သန္ ႀကီးျပင္းလာခဲ့ၾကရသည္။ သုိ႔ျဖစ္ရကား လူသားအဖုိ႔ မိမိတို႔၏ အတၱအက်ဳိးႏွင့္ ပတ္သက္၍ အထူးတလည္ ေလ့က်င့္ သင္ၾကားေပးေနစရာမလိုအပ္ဘဲ အလိုအေလ်ာက္ တတ္ေျမာက္ နားလည္ထားၿပီး ျဖစ္သည္။

သုိ႔လင့္ကစား လူသည္ အထီးက်န္ ကြ်န္းတကြ်န္းမဟုတ္ပါ (No man is an Island) ဟူသည့္ ဆုိရုိးစကားအတုိင္းပင္ ေလာကအလယ္တြင္ လူသည္ တစ္ေယာက္တည္း ထီးထီးႀကီး ရပ္တည္၍ မရစေကာင္းေပ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ လူသားသည္ အေပါင္းအေဖာ္မ်ားႏွင့္ စုဖြဲ႔၍ Community ျဖင့္သာ ေနထုိင္ၾကရသည္။ ဤသုိ႔ျဖင့္ မိမိတစ္ဦးတည္းမွသည္ မိသားစု၊ ေက်းရြာ၊ ၿမဳိ႕၊ ခရုိင္၊ တုိင္း၊ ႏုိင္ငံဟူ၍ အဆင့္ဆင့္ ေျပာင္းလဲ ျဖစ္ေပၚ တုိးတက္ လာခဲ့ရသည္။ ဤနည္းအားျဖင့္ မိသားစုအတြင္း ေနထုိင္ၾကစဥ္၊ မိသားစုေရးရာ ကိစၥအရပ္ရပ္ကုိ မိသားစုဝင္ အားလုံးက တက္ညီလက္ညီျဖင့္ ဝုိင္းဝန္း လုပ္ေဆာင္ၾကရသည္။

ထုိမွတဖန္ သတင္းမီဒီယာသည္လည္း ႏုိင္ငံတစ္ႏုိင္ငံ၏ စတုတၳမ႑ဳိင္ ျဖစ္သည္ မဟုတ္ပါလား။ လြတ္လပ္စြာ ေဝဖန္ေရးသားျခင္းမ်ား မျပဳသေရႊ႕ ႏုိင္ငံ၏ အားနည္းခ်က္၊ အားသာခ်က္မ်ားကုိ မည္ကဲ့သုိ႔ သိျမင္ႏုိင္မည္နည္း။ ၎အျပင္ သတင္းမီဒီယာသမားမ်ား သည္လည္း မိမိတုိ႔ သတင္းဂ်ာနယ္သည္သာ ႏုိင္ငံေရးႏွင့္ သက္ဆုိင္ေသာ သတင္း မီဒီယာသမားမ်ား ျဖစ္သည္။ တစ္ျခား/တစ္ဦးသည္ ႏုိင္ငံေရးႏွင့္ မသက္ဆုိင္ဟု ထင္ျမင္ယူဆျခင္းသည္ လြဲမွားစြာ ယူဆခ်က္မ်ားသာ ျဖစ္ပါသည္။ အထူးသျဖင့္ ဒီမုိကေရစီစနစ္ကုိ က်င့္သုံးေသာ ႏုိင္ငံမ်ားတြင္ ႏုိင္ငံသား အားလုံးက ႏုိင္ငံေရးတြင္ မျဖစ္မေန ပါဝင္ ေဆာင္ရြက္ရသည္။ အနိမ့္ဆုံးအေနျဖင့္ မဲေပးသူ Voter အျဖစ္ ပါဝင္ ေဆာင္ရြက္ၾကရသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ႏုိင္ငံေရး သုခမိန္ တစ္ဦးက “ ႏုိင္ငံသားတုိင္း ႏုိင္ငံေရး သမားျဖစ္သည္” ဟု မိန္႔ဆုိခဲ့ဖူးသည္။

ဒီမုိကေရစီႏုိင္ငံမ်ားတြင္ ႏုိင္ငံသား ႏွစ္မ်ဳိးႏွစ္စားကုိ ေတြ႔ရွိရသည္။ ၎တုိ႔မွာ ႏုိင္ငံေရး တက္ၾကြလႈပ္ရွားသူ (Activist) ႏွင့္ ေထာက္ခံအားေပးသူ (Sympathizer) တို႔ ျဖစ္ၾကသည္။ ယခုအခါ ႏုိင္ငံေရးသမားဟု အမ်ားက ေခၚဆုိခံေနရသူမ်ားႏွာ Activist မ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ တနည္းအားျဖင့္ ႏုိင္ငံေရးသမားမ်ားမွာ လက္ေဝွ႔ႀကဳိးဝုိင္းေပၚက ယွဥ္ၿပဳိင္တုိ္က္ခုိက္ၾကသူ (Boxer) မ်ားႏွင့္တူ၍ အားေပးေထာက္ခံသူ (Sympathizer) မ်ားမွာမူ လက္ေဝွ႔ပြဲကုိ လာေရာက္ ၾကည့္႐ႈၾကသည့္ ပြဲၾကည့္ပရိသတ္ (Spectator) မ်ားႏွင့္ ဆင္တူၾကသည္။ သုိ႔ျဖစ္ရကား ကုိယ္တုိင္တက္ၾကြစြာ ပါဝင္ မလႈပ္ရွားသေရႊ႕ ႏုိင္ငံေရးသမား ျဖစ္လာႏုိင္စရာ အေၾကာင္းမရွိေပ။ ထုိ႔ျပင္ ႏုိင္ငံေရး တက္ၾကြလႈပ္ရွားသူ ႏုိင္ငံေရးသမားမ်ားကသာလွ်င္ ႏုိင္ငံေရးအာဏာ (ဝါ) တုိင္းေရးျပည္ရာ စီမံခန္႔ခြဲမႈ အာဏာကုိ ရရွိႏုိင္သည္။

ႏုိင္ငံေရးသမားဟူသည္ မိမိ၏ အတၱအက်ဳိးတစ္ခုတည္းကုိ အေျခမခံပဲ ပရအက်ဳိးကုိ ေမွ်ာ္ကုိး၍ လုပ္ေဆာင္တတ္ၾကသူမ်ား ျဖစ္သည္။ အေျခအေနက ေတာင္းဆုိလာသည့္အခါ လူမ်ား ေကာင္းက်ဳိးခ်မ္းသာ ရရွိေရးအတြက္ မိမိဘဝ၊ မိမိ အသက္ကုိပါ စေတးၾကရသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ႏုိင္ငံေရးသမားေကာင္း တစ္ေယာက္သည္ ဘယ္ေသာအခါမွ် တကုိယ္ေကာင္းဆန္သူ (Selfish Person) မျဖစ္ေစရ၊ အမ်ားေကာင္းက်ဳိးအတြက္ ကုိယ္က်ဳိးစြန္႔၍ အနစ္နာခံသူ (A Person of Sacrifice) သာ ျဖစ္ရမည္။ အမ်ားေကာင္းက်ဳိးအတြက္ ကုိယ္က်ဳိးစြန္႔ အနစ္နာခံရန္ ေတာ္ရုံတန္ရုံသတၱိမ်ဳိးႏွင့္ မရႏုိင္ေခ်။ ယင္းအတြက္ ေမြးရာပါ ဗီဇဓာတ္ခံမ်ား လိုအပ္ေပသည္။ ယင္း ကုိယ္က်ဳိးစြန္႔ အနစ္နာခံလုိစိတ္သည္ ပရဟိတစိတ္ျဖစ္၍ အတၱဟိတ စိတ္ထက္ မ်ားစြာ အဆင့္ျမင့္ေသာေၾကာင့္ လူတုိင္း ျပဳႏုိင္ခဲ့ေသာ အက်င့္ေကာင္း အက်င့္ျမတ္ ျဖစ္သည္။ ကုိယ္က်ဳိးစြန္႔ အနစ္နာခံလုိစိတ္မရွိဘဲ ႏုိင္ငံေရး လုပ္ကုိင္သူသည္ ဘယ္ေသာအခါမွ် ႏုိင္ငံေရးသမားေကာင္း တစ္ေယာက္ ျဖစ္မလာႏုိင္ေခ်။ ႏုိင္ငံေရးကုိ မိမိ ပုဂၢလိက စီးပြားေရးလုပ္ငန္းသဖြယ္ လုပ္ကုိင္၍ ယင္းလုပ္ငန္းျဖင့္ ဝင္ေငြရွာျခင္း (Money Politic) ကုိ ျမန္မာႏုိင္ငံေရး ေလာကတြင္ ႏုိင္ငံေရးလုပ္စားသူ ဟု ေခၚေဝၚခဲ့ၾက သည္။ ထုိသုိ႔ ႏုိင္ငံေရးလုပ္စားသူ (Money Politic) သမားမ်ားသည္ ဘယ္ေတာ့မွ ႏုိင္ငံေရးသမားေကာင္း တစ္ေယာက္ ျဖစ္မလာႏုိင္ပဲ လမ္းခုလပ္တြင္ က်ဆုံးရမည္မွာ ဧကန္မုခ် ျဖစ္သည္။

စင္စစ္ ႏုိင္ငံေရးသမားေကာင္း တစ္ေယာက္ ျဖစ္လာေစရန္ အရည္အခ်င္းေကာင္းမ်ား လိုအပ္သည္။ ထုိ႔ျပင္ ဒီမုိကေရစီ ႏုိင္ငံျဖစ္လာေစရန္ ႏုိင္ငံေရးသမားမ်ားသာမက ႏုိင္ငံသား အမ်ားစုက ႏုိင္ငံေရးကုိ စိတ္ဝင္စား၍ အားေပးေထာက္ခံသူ (Sympathizer) ႏွင့္ မဲေပးသူ (Voter) မ်ားအျဖစ္ ပါဝင္ ေဆာင္ရြက္ၾကရသည္။ ၎အျပင္ ႏုိင္ငံသားမ်ား အေနျဖင့္ မိမိတို႔ကုိ အုပ္ခ်ဴပ္ရန္အတြက္ အေျခခံဥပေဒမ်ား ေရးဆြဲရာ၌လည္း ၎ ဥပေဒသည္ တရားမွ်တမႈ ရွိမရွိ၊ ေဝဖန္ပုိင္းျခား ဆုံးျဖတ္ႏုိင္ေသာ ဥာဏ္အေျမာ္အျမင္မ်ား ရွိရန္ လုိအပ္ေပသည္။ အုပ္ခ်ဴပ္သူမ်ား အလုိက် တဖက္သတ္ ေရးဆြဲထားေသာ ဥပေဒကုိ အတည္ျပဳ ေထာက္ခံမိလ်င္ မိမိ လည္ပင္းကုိ မိမိ ႀကဳိးစြပ္သည္ႏွင့္ပင္ တူေပလိမ့္မည္။

အတိတ္သမုိင္းတြင္ ႏုိင္ငံေရး အာဏာကုိ ရွင္ဘုရင္တစ္ဦးတည္းက ေမာင္ပုိင္စီး၍ ထင္ရာ စုိင္း အုပ္ခ်ဴပ္ခဲ့ၾကသည္။ နယ္ခ်ဲ႔ အဂၤလိပ္လက္ေအာက္သုိ႔ က်ေရာက္သြားေသာ အခါ ႏုိင္ငံေရး အာဏာကုိ အဂၤလိပ္တို႔ ရရွိခဲ့ၿပီး ၎တုိ႔ စိတ္ႀကဳိက္ ခ်ယ္လွယ္ခဲ့ၾကျပန္ သည္။ အဂၤလိပ္တုိ႔ထံမွ လြတ္လပ္ေရးရရွိၿပီးေနာက္ ၁၉၄၈ ခုႏွစ္မွ ၁၉၅၈ ခုႏွစ္အထိ ဆယ္စုႏွစ္ တစ္စုအၾကား ဒီမုိကေရစီ ရွင္သန္ခြင့္ ရရွိခဲ့သည္။ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္သုိ႔ ေရာက္ေသာအခါ၌မႈ ႏုိင္ငံေရး အာဏာစက္တရပ္လုံးကုိ ဦးေနဝင္းက အပုိင္စီး၍ ႀကဳိးကုိင္ခ်ယ္လွယ္ခဲ့သည္။

ထုိအခ်ိန္မွစ၍ တုိင္းေရးျပည္ရာ စီမံခြင့္အာဏာမွာ ျပည္သူလူထုႏွင့္ လားလားမွ် မသက္ဆုိင္ေတာ့ရုံ သာမက ျပည္သူလူထုတရပ္လုံးမွာ အာဏာရွင္ ဦးေနဝင္း၏ ႏုိင္ငံေရး ၾသဇာခံ ဘဝသုိ႔ အလိုအေလ်ာက္ က်ေရာက္သြားခဲ့ရသည္။

ထုိအခါ ႏုိင္ငံေတာ္ ေကာင္းစားရန္အတြက္၊ အျပဳသေဘာေဆာင္ ေဝဖန္ေျပာဆုိ သူမ်ားကုိပင္ ႏုိင္ငံေရးပုဒ္မျဖင့္ စြဲခ်က္တင္၍ ႏွစ္ရွည္ ေထာင္နန္းစံျမန္းေစခဲ့ရသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေနာင္အခါ ႏုိင္ငံသားမ်ားက ႏုိင္ငံေရးဟူေသာ စကားလုံးကုိ နားေၾကာ စိမ့္ေလာက္ေအာင္ ေၾကာက္ရြံ႕ သြားၾကေတာ့သည္။ ထုိမွ်သာမက ႏုိင္ငံေရး ဟူသည္ ေထာင္နန္း စံရျခင္း၊ ဘဝပ်က္ျခင္းမွ်သာ ဟူ၍ နားလည္ သေဘာေပါက္ သြားခဲ့ၾကသည္။ ဤသုိ႔ျဖင့္ ႏုိင္ငံေရးဟူေသာ စကားလုံးမွာ မူရင္း အႏွစ္သာရႏွင့္ ဖီလာဆန္႔က်င္ ျဖစ္သြားၿပီး မူလအဓိပၸာယ္မ်ား ရႊဲ႕ေစာင္း ပ်က္စီးသြား ခဲ့ရသည္။

စင္စစ္ ႏုိင္ငံေရးဟူသည္ ဧကဝဏၰ သေဘာအရ စကားလုံး တစ္လုံးခ်င္းစီတြင္ ပါရွိသည့္ အဓိပၸာယ္အတုိင္း ႏုိင္ငံသားမ်ား ေဆာင္ရြက္ရမည့္ အေရးကိစၥမ်ားျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္  ႏုိင္ငံသား မွန္က ႏုိင္ငံေရးကုိ မျဖစ္မေန ပူးေပါင္း ပါဝင္ လုပ္ကုိင္သင့္သည္ ဟု စာေရးသူ အေနျဖင့္ အေလးအနက္ ခံယူမိပါသည္။

ရခိုင္ဒုကၡသည္မ်ား မဟာမိတ္အဖဲြ ့website မွ ကူးယူတင္ျပသည္။