မုဒံုျမိဳ ့လယ္ေကာင္မွ ကြန္မန္ဒို တိုက္ပဲြ ၈၈၈၈

အပိုင္း (၂)

ယခင္အပိုင္း (၁) မုဒံု ၈၈၈၈

မုဒံုျမိဳ့ဆႏၵျပပဲြမ်ားသည္ ၾသဂုတ္လ ၇ ရက္ေန ့ညမွစတင္လာသည္မွာ ေန ့စဥ္ရက္ဆက္ဆိုသလို တေန ့တျခား ပိုမိုၾကီးထြားလာခဲ့သည္။ အခ်ိန္ ၾကာလာသည္ႏွင့္အမ်ွ ရဲစခန္းမွ ရဲမ်ားပါ ပါ၀င္ဆင္ႏဲြလာၾကရာ ျမိဳ ့နယ္ေကာင္ စီနွင့္ ပါတီလူၾကီးမ်ားသည္ ၄င္းတို ့၏ေသနတ္မ်ားကို (ထိုခ်ိန္က ေကာင္စီလူၾကီးတိုင္းေျခာက္လံုးျပဴးေသနတ္ ကိုင္ၾကသည္) ရဲစခန္းတြင္လာေရာက္အပ္ႏွံျပီး ပင္မသပိတ္စခန္းတြင္ ပါတီ ႏွင့္ ေကာင္စီအဖဲြ ့၀င္ ရာထူးမ်ား မွ ႏႈတ္ထြက္ေၾကာင္းကို အားလံုးလာေရာက္ အသိေပး အေၾကာင္းၾကားၾကေတာ့သည္။ ၄င္းတို ့ကိုယ္တိုင္မွာမႈ ခလရ ၆၂ တပ္ရင္းတြင္ သြားေရာက္ခိုလႈံေနၾကသည္။ ထုိခ်ိန္တြင္ ေန၀င္း၏ ဆိုရွယ္လစ္ ပါတီ အုပ္ခ်ဳပ္မႈယႏၱယားၾကီးတခုလံုး ျပိဳက်ကာ  ျမိဳ ့ေပၚႏွင့္နယ္မ်ားတြင္ လံုး၀ျပက္ျပားသြားခဲ့ျပီး ရန္ကုန္အစိုးရ ၀န္ၾကီး အဖဲြ ့သာက်န္ပါေတာ့သည္။  မုဒံုျမိဳ့ သပိတ္စခန္းတြင္ ကိုတင္စိုးေနာင္ (ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ တပ္ရင္း ၁၀၁၊ မွ ၂၀၀၃ ခု ေဖေဖၚ၀ါရီလတြင္ နယ္စပ္ေဆးရံုတြင္ အစာအိမ္ေရာဂါျဖင့္ ေသဆံုး) သည္ ေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္လာခဲ့သည္။ ဆႏၵျပမႈမ်ား သည္လဲ ရပ္ကြက္လိုက္။ သက္ဆိုင္ရာ အဖဲြ ့လိုက္ စံနစ္တက်ႏွင့္ ဖဲြ ့စည္းျပီး စည္းကမ္းတက်ျဖစ္လာ ခဲ့သည္။ ေငြေၾကး လႈေငြမ်ားစီမံခန့္ခဲြမႈ၊ ဆန္ေပးေ၀ေရး၊ စသည့္ တို ့ကို ပင္မသပိတ္စခန္းမွသည္ ေက်းရြာ ရပ္ကြက္ထိေအာင္ စံနစ္တ က် ေဆာင္ ရြက္ခဲ့ၾကသည္။ ထိုအခ်ိန္ထိ မုဒံုျမိဳ ့တြင္ ေသနတ္တစ္ခ်က္မေဖာက္ေသးေပ။ ခလရ ၆၂ တပ္မွ တပ္ရင္းမႈး ဗိုလ္မႈးထြန္းသိန္း (ယခု ကန္ၾကီးဘုရားအနီး အရက္ဆိုင္ဖြင့္ေနရသူ) ၏ ၄င္းလက္ေအာက္ တပ္အားထိန္းသိမ္းေကာငး္မႈေၾကာင့္ ဟုလဲ ေျပာႏိုင္သည္။ ထုိအခ်ိန္က မုဒံု ခလရ ၆၂ တပ္ရင္းမႈးဗိုလ္မႈးထြန္းသိမ္းကိုယ္တိုင္ပင္ ဆိုင္ကယ္တစ္စီးျဖင့္ ဆႏၵျပ ျပည္သူမ်ား  စည္းစံနစ္တက်ရိွေစရန္ အၾကံေပး ေန ့စဥ္ လိုက္ပါစနည္းနာျပီး ထိန္းသိမ္းခဲ့သည္။

သို ့ႏွင့္အခ်ိန္ၾကာျမင့္လာသည္ႏွင့္အမ်ွ ရန္ကုန္ႏွင့္အျခားျမိဳ ့ၾကီးမ်ားမွ ပစ္ခတ္မႈမ်ား၊ ေန၀င္း၏ ရာဇ၀တ္သား အက်ဥ္းသားမ်ားအား ေထာင္ေဖါက္ေပးမႈ။ လႊတ္ေပးမႈမ်ား ေၾကာင့္ ထုိေထာင္ထြက္ ရာဇ၀တ္သားမ်ား သည္  ယေန ့စြမ္းအားရွင္ကဲ့သို ့ရမ္းကားမႈမ်ား ျမိဳ ့ၾကီးမ်ားတြင္ ေန ့စဥ္လိုလိုျဖစ္ေပၚလာေနျခင္း၊ ဂိုေဒါင္ေဖာက္ျခင္း၊ လုယက္မႈမ်ား ျဖစ္ပြါးလာသည္ဟု သတင္းၾကားေနၾကရသည္။ ေခါင္းျဖတ္ျခင္းမ်ား ကို ထိုရာဇ၀တ္သားမ်ား မွလဲ ရန္ကုန္ေထာက္လွန္းေရး၏ စံနစ္တက် လုပ္ၾကံမႈျဖင့္ ျဖစ္ပြါးေနသည္ ဟုသတင္းၾကားေနရသည္။ စစ္တပ္မွ အျခားျမိဳ ့ၾကီးမ်ားတြင္ ပစ္ခတ္ႏိွမ္ နင္းမႈမ်ားကို လဲ ေရဒီယိုမွ ေန့စဥ္ၾကားေနၾကရသည္။ သို ့ႏွင့္ ရပ္ကြက္မ်ားမွလဲ မိမိရပ္ကြက္လံုျခဳံေရးမိမိ အုပ္စုဖာသာ ယူရင္း သာမန္ဆႏၵျပသပိတ္အဖဲြ ့မွသည္ လုိအပ္လွ်င္ မိမိတို ့ ရပ္ကြက္ မိမိတို ့ဖာသာ ကာကြယ္ရန္ ကြန္မန္ဒို ဟုေခါင္းစဥ္တပ္ျပီး ရပ္ကြက္အသီးသီးမွ သပိတ္အဖဲြ ့မွသည္ ကြန္မန္ဒိုတပ္ဖဲြ ့မ်ား အျဖစ္သို ့ေျပာင္းလဲ လိုက္ၾကေတာ့သည္။ ထိုခ်ိန္တြင္ စစ္သင္တန္းကုိ ထိုကြန္မန္ဒိုအဖဲြ ့မ်ား အသီးသီးသို ့ ျမိဳ ့နယ္စစ္မႈထမ္းေဟာင္း မ်ားအဖဲြ ့မွ တပ္ၾကပ္ေဟာင္းမ်ား စစ္ သည္ေဟာင္း မ်ားမွ စစ္သင္တန္းပို ့ခ်မႈကို စတင္လုပ္ေဆာင္ပါေတာ့သည္။


"ဒီမိုကေရစီ ဒီမိုကေရစီ"
"ဘာလုပ္ေနလဲ ေလ ့က်င့္ေနတယ္"
"ဘာလုပ္ဖို ့လဲ တိုက္ပဲြ၀င္ဖို ့"
"ဘယ္သူ ့တြက္လဲ ျပည္သူ ့အတြက္"
"ဘာစိတ္ဓါတ္လဲ ခြပ္ေဒါင္းစိတ္ဓါတ္"

ထိုေၾကြးေၾကာ္သံမ်ားႏွင့္ ရက္ကြက္လိုက္ဖဲြ ့စည္းထားသည္ ့(ထိုခ်ိန္ကကြန္မန္ဒို ဟုေခၚေသာ) စစ္သင္တန္း ယူေနသည္ ့အဖဲြ ့မ်ား ၏ နံနက္ ပီတီေျပးေလ့က်င့္သံမ်ားမွာ ေန့စဥ္နံနက္တိုင္း တျမိဳ ့လံုးညံေနေတာ့သည္။ စစ္သင္တန္းဟုေခၚေသာ္လည္း လက္နက္ဆိုျပီး ဂ်င္ကလိႏွင့္ေလးခြသာ ရိွေသာ ကြန္မန္ဒို တပ္ဖဲြ ့မ်ားျဖစ္သည္။ လက္ေတြ ့ပစ္ခတ္ေလ့က်င့္စရာ ကစားစရာေသနတ္ပင္ မရိွေပ။ သို ့ေသာ္အားလံုးသည္ စိတ္ဓါတ္သည္သာ အဓိကျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဇဲြ ၾကီးစြာျဖင့္ ပင္ စစ္ေရးေလ့က်င့္မႈမ်ားကို လုပ္ေဆာင္ခဲ့ၾကသည္။

ထုိခ်ိန္က ျပည္ပသံုးကုန္ပစၥည္းမ်ားသည္ ထိုင္းႏိုင္ငံမွ တဆင့္ ၀င္ေရာက္မႈအား အေကာင္းဆံုးျဖစ္သည္။ ယေန့ ကဲ့သို ့တရုတ္လမ္း မပြင့္ေသးေပ။ ထို ့ေၾကာင့္ မုဒံု၊ သံျဖဴဇ၇ပ္ျမိဳ ့သည္ ေမွာင္ခို ဟုေခၚေသာ လုပ္ငန္းမ်ား ျဖင့္အသက္ေမြးသူမ်ား သည္ ျမိဳ ့၏ထက္၀က္ခန့္ ရိွမည္ထင္သည္။ ထို ေမွာင္ခို လုပ္ငန္းျဖင့္ အသက္ေမြးေသာ ကုန္သည္မ်ားသည္ကား ပါတီ ေကာင္စီ တို အား လြန္စြာ မုန္းတီးၾကသည္၊ ေန ့စဥ္လို လို ဖမ္းဆီးမႈမ်ား ေၾကာင့္ မိသားစုဘ၀ပ်က္သြားေသာ ကုန္သည္မ်ား အမ်ားျပားပင္။

ဤတြင္ ရပ္ကြက္မ်ားမွ သံမဏိအဖဲြ ့ဟူေသာ လူၾကမ္းမ်ားႏွင့္ လက္ရဲဇက္ရဲႏိုင္ေသာသူမ်ားမွလဲ ၄င္းတို ့ဘာသာ ဖဲြ ့ထားေသာ အဖဲြ ့ငယ္အခ်ဳိ ့ရိွၾကျပန္သည္ထုိသံမဏိအဖဲြ ့မ်ား၏ လုပ္ရပ္မ်ားကား ညေန ၆နာရီတြင္ ေကာင္စီပါတီ၀င္ အိမ္မ်ားႏွင့္ ၄င္းပိုင္ပစၥည္းမ်ားကို လိုက္လံဖ်က္ဆီးၾကျခင္းျဖစ္သည္။ သို ့ေသာ္ အားလံုးကို သိမ္းၾကံဳးဖ်က္ဆီးျခင္းမဟုတ္ပဲ နာမည္ဆိုးႏွင့္ ေက်ာ္ၾကားေသာ ပါတီလူၾကီး မ်ား။ ေကာင္စီ လူၾကီးမ်ား။ အထူးသျဖင့္ ကုန္သည္မ်ား ကို ဖမ္းဆီးျပီးလဒ္စားရာတြင္၄င္း။ လယ္သမားမ်ား တာ၀န္ေက်စပါး မသြင္းႏိုင္သျဖင့္ ေထာင္ထဲဖမ္းထည့္ ရန္ အမိန္ ့ထုတ္ေသာ ထုိပါတီ၊ ေကာင္စီလူၾကီးေနအိမ္မ်ားသို ့ ညေန ၆နာရီတြင္ ေပါက္ဆိန္္၊ ရဲတင္းမ်ား ကိုင္ေဆာင္ကာ စစ္သီခ်င္းမ်ား သီဆိုျပီး တစ္ေန ့လ်င္ တရပ္ကြက္ လိုက္လံဖ်က္ဆီးၾကျခင္းပင္။ ထို သံမဏိအဖဲြ ့၀င္မ်ားသည္ မ်ားသည္ ေနာင္တြင္စစ္တပ္မွ အာဏာသိမ္းျပီး န၀တ လက္ထက္တြင္ ရပ္ကြက္လူၾကီးမ်ား ျဖစ္လာၾကေတာ့သည္။ ဤကား အမွန္တကယ္ျဖစ္ပါသည္။ အခ်ဳိ ့မွာလဲ နယ္စပ္ထြက္ေျပးျပီး ေပ်ာက္ကုန္ၾကသည္။ ထုိသံမဏိအဖဲြ ့သားမ်ားသည္ ေကာင္စီအတြင္းေရးမႈး ေမွာင္ခိုကုန္သည္မ်ားအား ဖမ္းဆီးျပီး ရသမွ် အိမ္သယ္ျပန္ရန္တြင္ နာမည္လြန္စြာၾကီးသူ အိမ္အားဖ်က္ျပီး အမိုးပါခြါလိုက္ၾကသည္။ ထိုအမိုးအား တရုတ္သၤခ်ိဳင္းရိွ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသို ့သြားေရာက္လႈဒါန္းထားလိုက္ၾကသည္။ သို ့ေသာ္ ေနာက္ပိုင္းတပ္မွ အာဏာသိမ္းအျပီး အေျခေနေျပာင္းလဲသြားခ်ိန္ ၄င္းျမိဳ  ့နယ္ေကာင္စီအတြင္းေရးမႈးသည္ ၄င္းအိမ္အမိုးသြပ္မ်ားအား တရုတ္သၤခ်ဳိင္းဘုန္းၾကီး ေက်ာင္းမွ ျပန္လည္ ေတာင္းယူခဲ ့ေလသည္။

××××××××××××××××××××××××××××

စက္တင္ဘာလ ၁၈ ရက္ညေန

ေရဒီယိုတြင္ စစ္သီခ်င္းမ်ား ဆက္တိုက္လာေနသည္။ စစ္တပ္မွ အာဏာသိမ္းလိုက္ျပီး ျမန္မာ ့ဆိုရွယ္လစ္ လမ္းစဥ္ပါတီကိုလဲ ဖ်က္သိမ္းလိုက္ျပီး။ သို ့ေသာ္ ေရွ ့မွီေနာက္မွီလူၾကီးမ်ားမွ သိလိုက္ျပီး ေန၀င္း ႏိုင္ငံေရး ကစားျပီး ၾကြက္မႏိုင္လို ့က်ီမီးႏွင့္ရိႈ ့ေတာ့မည္။ ထိုညေနတြင္ ေလာ္စပီကာမ်ားျဖင့္ စစ္ကားမ်ားမွ လိုက္ေအာ္ေနျပီး၊ လူစုခဲြ ရန္။ ဆႏၵျပမႈမ်ားကို ရပ္တန္ ့ရန္။ ေန၀င္ခ်ိန္တြင္ စစ္ကားမ်ားျဖင့္ စစ္သားမ်ားသည္ အလံုးရင္းျဖင့္၀င္လာၾကသည္။ ၆၂ တပ္မွ တပ္ရင္းမႈး ဆႏၵျပမႈတြင္ လုိက္ပါ ထိန္းေက်ာင္းခဲ့သူလဲ ဒီခ်ိန္တြင္ လံုး၀ေပ်ာက္သြားေတာ့သည္။ တပ္မ်ားမွာ ၈၂ ေမာ္လျမိဳင္ တပ္ရင္းမွျဖစ္သည္။ ၆၂ တပ္မွာ ျမိဳ ့ခံတပ္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ လူထုႏွင့္ထိပ္တိုက္မေတြ ့လို ေသာေၾကာင့္ ၈၂ တပ္ကို လႊတ္ျခင္းျဖစ္သည္ဟု ေျပာၾကသည္။ ထိုစစ္သားမ်ား သည္ ေဒါင္းအလံမ်ား၊ ဆိုင္းပုဒ္မ်ားကို ဘက္နက္ႏွင့္ထိုးျခင္း။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆနး္ပံုအား စစ္ဖိနပ္ျဖင့္ နင္းျခင္းမ်ားကို ေတြ ့ရိွရေသာ ျမိဳ ့ခံလူထုမွာ လက္နက္ေၾကာင့္ အားမတန္မာန္ေလ်ာ့ထားရေသာ္လည္း ေတာက္တေခါက္ေခါက္ျဖင့္ မခံခ်ည့္မခံသာ တင္းမာေနေတာ့သည္။ ထိုညတြင္ ပုဒ္မ ၁၄၄ ထုတ္ျပန္ျပီး သံခ်ပ္ကာ ကားမ်ားျဖင့္ ျမိဳ ့အႏွံ ့လွည့္ေနေတာ့ သည္။

စက္တင္ဘာ ၁၉ ရက္

နံနက္တြင္ စစ္တပ္မွာ တပ္စိတ္တစ္တစိတ္အား ျမိဳ ့နယ္ေကာင္စီရံုးတြင္ေနရာယူထားသည္။ ဆႏၵျပ လူထုမွာ ဆုေတာင္းျပည့္ဘုရားအနီးတြင္ စုျပဳံေနသည္။ အကြာေ၀းမွာ ကိုက္သံုးရာခန့္သာေ၀းသည္။ အခ်ဳိ ့မွညာသံေပးေနၾကသည္။ ၀ါးလံုးေခါင္းတြင္ မီးရိႈ ့ျပီး သၾကၤန္အေျမွာက္ေဖာက္ျပိး အသံေပးေနသည္။ တူမီးေသနတ္သံအခ်ိဳ့ကို လဲ အခ်ိဳ ့ေသာ အေ၀းတစ္ေနရာမွ ၾကားေနရသည္။  ရပ္ကြက္အသီးသီးမွ စစ္သင္တန္းယူထားၾကေသာ ကြန္မန္ဒို အဖဲြ ့အသီးသီးတို ့သည္လဲ မိမိတို ့အဖဲြ ့လိုက္ စုေ၀းေနၾကျပီး အေျခေနကို အကဲခတ္ေနၾကသည္။ လူမ်ား၏ စိတ္ထဲတြင္ကား ယမန္ေန ့ညေန မွ စစ္သားမ်ား၏ ေဒါင္းအလံ ႏွင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းပံု မ်ားကို ေျခႏွင့္နင္းျပီး ဘက္နက္နွင့္ထိုးေသာ လုပ္ရပ္မ်ား ေတြ ့ၾကားထားရမႈမ်ား က ေသြးကို ဆူေအာင္ လိႈ ့ေဆာ္ထားသလို ျဖစ္ေနၾကသည္။ အဖဲြ ့မ်ားမွ ငါတို ့ျမိဳ ့ငါတို ့ကာကြယ္မယ္။ ဒီ စစ္သားေတြကို ေမာင္းထုတ္မယ္။ ျပန္တိုက္မယ္ၾကမယ္။  ထိုခ်ိန္က လူထုတြင္ ဂ်င္ကလိ။ ေလးခြမ်ားသာ အမ်ားဆံုးရိွျပီး ပြိဳင့္တူးတူးႏွင့္ တူမီးေသနတ္ ႏွစ္လက္သံုးလက္ခန့္သာ ေပၚထြက္လာခဲ့သည္။ အေကာင္းဆံုးလက္နက္ဆို၍ရဲစခန္းမွ ဘယ္ေသာခ်ိန္က သိမ္းထားသည္မသိေသာ စာရင္းမရိွသည္ ့M16 တစ္လက္သာရိွသည္။ ရဲမ်ားသည္လဲ ရဲစခန္းကို အျခားသူမ်ားအား အ၀င္မခံေတာ့ အလံုပိတ္ထားလိုက္ျပီး။ ရဲမ်ား၏ ပူးေပါင္းမႈကို ေမွ်ာ္လင့္လို ့မ ရေတာ့ပါ။ ယခင္က စစ္ပညာမ်ား ေပးေနခ်ိန္တြင္ စစ္မႈထမ္းေဟာင္းမ်ားမွလဲ လိုအပ္ခ်ိန္တြင္ လက္နက္တပ္ဆင္ေပးမည္ ဟုေျပာစကားမ်ားသည္ ယခုလို အပ္ခ်ိန္တြင္ စကားအျဖစ္သာ က်န္ေတာ့သည္။  သို ့ေသာ္ ရက္ကြက္အသီးသီးမွ ကြန္မန္ဒို တပ္ဖဲြ ့၀င္မ်ားသည္ကား ဇဲြ မေလ်ာ ့ေကာင္စီရံုးတြင္တပ္စဲြ ထားသည္ တပ္စိတ္အားေမာင္းထုတ္မည္။ ငါတို ့ျမိဳ ့ငါတို ့ျပန္ကာကြယ္မည္ ဟုဆံုးျဖတ္ျပီး တေန ့လံုးေၾကြးေၾကာ္ကာ စစ္တပ္အား ျမိဳ ့နယ္ရံုးမွ ထြက္သြားေပးရန္ မထြက္သြားပါက ၀င္ေရာက္တိုက္ခိုက္မည္ဟု ေလာ္စပီကာျဖင့္ ေၾကြး ေၾကာ္ေနလိုက္သည္။  ထိုတပ္စဲြ ထားေသာ တပ္စိတ္သည္ ျမိဳ ့လူထုအင္အားကို ၾကည့္ျပီး လြန္စြာ ထိန္ ့လန့္ေနျပီး ျဖစ္သည္။ ထို ့ႏွင့္ ၄င္းတို ့ျပန္ဆုတ္ရန္ ဆံဳးျဖတ္လိုက္သည္ဟုထင္သည္။ ညေနသံုးနာရီခန္ ့တြင္ျမိဳ ့နယ္ ေကာင္စီရံုးမွထြက္ခြါၾကေတာ့သည္။ သို ့ေသာ္ ၄င္းတို့ပံုမွန္တိုင္းမထြက္ပဲ စစခ်င္းပင္ ေသနတ္ေဖာက္ကာ လူအုပ္ၾကီး ထံသို ့စတင္ပစ္ခတ္ေတာ့သည္။ ဤတြင္ ရပ္ကြက္အသီးသီးမွ နီးစပ္ရာ အိမ္ျခံတြင္းသို ့ေျပး၀င္ကာ အေ၀းမွ ရရာ လက္နက္။ ဒုတ္၊ ဒါး၊ ေလးခြ။ ဂ်င္ကလိ မ်ား ျဖင့္ ျပန္လည္တိုက္ခိုက္ပါေတာ့သည္။ သေဘာၤဦး ဘုရားမွသည္ မင္းတန္းျမိဳ ့မလမ္းတေလ်ာက္ ဆုတ္ေျပးေသာ စစ္တပ္အား ကိုတင္စိုးေနာင္ (ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ ၁၀၁) ႏွင့္ သန္းႏိုင္(အမည္လႊဲ၊ယခုေနရပ္မသိ) တို ့ပင္မအဖဲြ ့ႏွင့္တကြ အျခားေသာ စုေပါင္းထားသည္ ့ရက္ကြက္အသီးသီး ရပ္ကြက္ကြန္မန္ဒို အဖဲြ ့၀င္တို ့သည္လဲ တလက္တည္းရိွေသာ M16 ေသနတ္ႏွင့္  လိုက္လံပစ္ခတ္ၾကေတာ့သည္။ ဒူးေလး၊ ဂ်င္ကလိ၊ ေလးခြ တို ့ျဖင့္ ျပန္လည္ ပစ္ခတ္ၾကေတာ့သည္။ ဆႏၵျပပဲြ တေလ်ာက္လံုး ေသနတ္တခ်က္မွ မေဖာက္ခဲ့ေသာ မုဒံုျမိဳ  ့သည္ စစ္တပ္မွ အာဏာသိမ္းျပီး ေနာက္ေန ့တြင္  ရပ္ကြက္ကြန္မန္ဒိုမ်ား၏ေလးခြႏွင့္ စစ္သားမ်ား ၏G3 G4 ေမာင္းျပန္ေသနတ္တို ့အား အံတုသည္ ့ျမိဳ ့ လယ္ေကာင္ တိုက္ပဲြ ျဖစ္ပြါးပါေတာ့သည္။ 

စစ္သားမ်ားသည္ ပစ္ရင္းဆုတ္ရင္းျဖင့္ လမ္းတေလ်ာက္အိမ္ေပါက္ေစ့ ဆက္တိုက္ ပစ္ခတ္သြားခဲ့သည္။ လမ္းတေလ်ာက္အိမ္တုိင္းက်ဥ္ေပါက္ရာမ်ားဇကာျဖစ္သြားခဲသည္။ ရပ္ကြက္လူထုမွာ ကား ျခံတြင္းမ်ားမွ၄င္း လမ္းေဘး ၀ဲယာမွ၄င္း လိုက္လံတိုက္ခိုက္ၾကေတာ့သည္။ ေနာက္ဆံုး စစ္သားမ်ား ျမိဳ ့ ျပင္ေရာက္ျပီး ၄င္းတို တပ္ရင္းနားထိ ျမိဳ ့လူထုမွာ လိုက္လံတိုက္ခိုက္ၾကေတာ့သည္။ ျမိဳံေတာ္ခန္းမ အနီး သံျဖဴဆိုင္ေရွ့နားတြင္ ေသြးကြက္ တစ္ကြက္ႏွင့္ စစ္ဗိုလ္ ပုခံုးမွ ၾကယ္တပြင့္ ကို ေတြ ့လိုက္ေသာေၾကာင့္ ဗိုလ္ဟုထင္ရသူ တစ္ဦး ဒါဏ္ရာရသြားသည္ ဟုယူဆရသည္။ ထို ့ေနာက္ ပႏၷဲတိုက္ လမ္းအ၀င္၀တြင္ စစ္သားတစ္ဦးအား ဂ်င္ကလိထိမွန္သြားသည္ ဟုအခ်ဳိ ့သူမ်ား ျမင္ေတြ ့လိုက္ၾကသည္။ ရပ္ကြက္ ကြန္မန္ဒို တပ္ဖဲြ ့၀င္မ်ားမွာ ပြန္းပဲ ့မႈမ်ား မွလဲြ ျပီး ထိခိုက္မႈ ထုိညေနတြင္ မရိွခဲ့ၾကေပ။ ထုိညေနတြင္ အားလံုးနားလည္လိုက္ၾကျပီး၊  သိရိွလိုက္ျပီး လူစုခဲြ ရေတာ့မည္။ ဒီေကာင္ေတြ ျပန္လာလိမ္ ့မည္။ အားလံုး ေတာခိုရန္သာ ရိွေတာ့သည္။ အျခားေရြးစရာလမ္းမရိွေတာ့ေပ။ 

ထို စက္တင္ဘာ ၁၉ ရက္ ညမိုးခ်ဳပ္ခ်ိန္တြင္ ရပ္ကြက္ထဲတြင္ စစ္သားတစ္ဦးမွမရိွ။ ဘာစစ္ကားမွ မ၀င္လာေတာ ့ေပ။ ၀င္လာလို ့လဲ မရေပ။ ျမိ ဳ ့ပတ္လမ္းတေလ်ာက္ သစ္လံုးမ်ား ျဖင့္ ျမိဳ ့လူထုမွာ လမ္းပိတ္ထား လိုက္ၾကသည္။ ထုိညတစ္ညလံုး တိတ္ဆိတ္ေနသည္။ သို ့ေသာ္ လမ္းေလ်ာက္၀င္လာေသာ စစ္သားမ်ားမွ နံနက္ ၄နာရီ တြင္ မုဒံုၾကီး ရပ္ကြက္ရိွ ဆြမ္းေလာင္းရံုတြင္ ကင္းေစာင့္ေနေသာ ရက္ကြက္သား ၁၁ ဦးအား ညေနမွ တိုက္ပဲြ အား လက္စားေျခရန္တြက္ တန္းစီထုိင္ခိုင္းျပီး အေၾကာင္းမဲ ့ပစ္သတ္သြား ခဲ့ၾကသည္၊ အေလာင္းမ်ားကို ပါေဖ်ာက္ပစ္လိုက္ၾကသည္။ (ေနာင္တြင္ ေမာင္မ်ဳိး ႏွင့္ ေမာင္ေက်ာ္ သူငယ္ခ်င္းတစ္စု အဖမ္းခံရျပီး ၆၂ တပ္မွကင္းေစာင့္ တပ္ၾကပ္ေျပာျပခ်က္အရ အေလာင္းမ်ားအား ခနိမ္တာေခ်ာင္းတဖက္ သဲစပ္(ဆည္ေျမာင္းတဖက္ျခမ္း) တြင္ ျမဳပ္ႏွံထားသည္ဟုသိရသည္။

++++++++++++++++++++++++++++

 လက္နက္ကိုင္ရမ္းကားသူ စစ္အုပ္စုအား လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ရန္မွတပါး အျခားမရိွျပီး။ ထုိယံုၾကည္ ခ်က္ျဖင့္ လူငယ္လူၾကီး ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေတာခို ၾကျပီး၊ရပ္ကြက္ ကြန္မန္ဒို အဖဲြ ့အသီး သီးတို ့သည္ အားလံုး မိမိတို ့အစီစဥ္ျဖင့္ အလ်ဳိလ်ဳိ ေပ်ာက္ကုန္ၾက သည္။ ေမာင္မ်ဳိးႏွင့္ ေက်ာ္ တို ့သည္ ကား လူငယ္ခ်ာတိတ္ မ်ားျဖစ္ျပီး အဆက္သြယ္မရိွ ဘယ္လို ေတာခိုရမည္ကိုလဲမသိ။ ဘယ္သူ ့ဆက္သြယ္ရ မည္ကို လဲမသိ။ ဘယ္လို သြားရမည္ကိုလဲမသိ သို ့ႏွင့္ အဆက္သြယ္ရွာရင္း ႏွစ္ပတ္သံုးပတ္ခန့္ ၾကာသြားသည္။ ေအာက္တို ဘာ ၁၁ ရက္တြင္မွ ယခင္ အဖဲြ ့သားမ်ားႏွင့္ဆက္သြယ္မိျပီး ၃ ေယာက္တစ္တဲြ ထြက္ရန္ျပင္ေတာ့သည္။ ထိုခ်ိန္တြင္ အားလံုးမွာ အသက္ ၁၆၊ ၁၇ မ်ားျဖစ္ျပီး အသက္အၾကီးဆံုးမွာ စာစင္ရပ္ကြက္ေန ပန္းရံလုပ္သူ ဦးစိုးတစ္ဦးသာပါသည္။ သူသည္လဲ စိတ္ဓါတ္က်ျပီး ငါလဲ မင္းတို ့ႏွင့္လုိက္မယ္ကြာ ဆိုျပီး လုိက္လာျခင္းျဖစ္သည္။ သို ့ႏွင့္ ျမင္းလွည္ျဖင့္ ျမိဳ ့တြင္းမွထြက္ျပီး ငါးျပန္ေတာင္လမ္းတိုင္းထြက္ ရန္ ျပီး ငါးျပန္ေတာ္ေျခတြင္ လူျပန္စုရန္ စီစဥ္ျပီး ငါးျပန္ေတာင္ေတာ လမ္းအ၀င္တြင္ ရန္ကုန္သားဟုယူဆရေသာ သက္တူရြယ္သူ ၃ဦးအား လမ္းေလ်ာက္ရင္းေတြ ့လိုက္ရသည္။ ေမာင္မ်ဳိးမွ မိတ္ဖဲြ ့ရန္ၾကိုးစားေသာ္လည္း ၄င္းတို သည္ ေမာင္မ်ဳိး တို ့အား ရွိန္ျပီး လံုး၀စကားမေျပာပဲ ဆက္လက္ေလ်ာက္လာေနသည္။ သို ့နွင့္ေတာလမ္း နာရီ၀က္ခန့္သာ ေလ်ာက္လိုက္ရသည္ငါးျပန္ေတာင္မေရာက္ခင္ ရာဘာျခံေတာ အ၀င္ ေသနတ္သံ ႏွစ္ ခ်က္ၾကားလိုက္ရသည္။ ေသနတ္သံမွာ ေန ့တိုင္းနီးပါးၾကားေနရေသာေၾကာင့္ မစိုးရိမ္ မိေပ။ ဆက္ လက္ ေလ်ာက္သြားရာ ျပည္သူ ့စစ္ (အရပ္သား စစ္သား) သံုးဦး ေသနတ္ႏွင့္ ေမာင္မ်ိဳး တို ့အာဆီးၾကိဳ ေနေတာ့ သည္။ သိလုိက္ျပီး ငါတို ့အဖမ္းခံရျပီး။ ထုိခ်ိန္တြင္ ေရွ ့မွအလ်င္ထြက္သြားေသာ အုပ္စုမွာ ရာဘာျခံ တဲတြင္ အရင္အဖမ္းခံလိုက္ရျပီးျဖစ္သည္။ ဦးစိုးသည္ အသံမ်ား တုန္ယင္ေနျပီး ျပည္သူ ့စစ္ မ်ားအား ေတာင္းပန္ကာ က်ုဳပ္တို ့ကို စစ္တပ္လက္ မအပ္ပါနဲ ့ဗ်ာ။ ျပည္ သူ ့စစ္မွ မိမိတို ့အားဖမ္းသည္ဟုမေျပာ သို ့ေသာ္ ဘာမွမေျပာပဲ တဲထဲမွ မထြက္ရန္ ထြက္လ်င္ ပစ္မည္ဟု ခ်ိန္းေျခာက္ပါေတာ့သည္။ ႏွစ္နာရီခန့္အၾကာတြင္မေတာ ့စစ္ကားမ်ား ေရာက္လာျပီး ရာဘာျခံတဲအား ၀န္းရံလိုက္ၾကသည္။ ထိုခ်ိန္တြင္ မေတာ ့က်ိနး္ေသ သိလုိက္သည္ လြတ္လမ္းမရိွေတာ ့ေပ။ သို ့ႏွင့္ စစ္ကားမ်ားျဖင့္ ေမာင္မ်ဳိးတို ့အုပ္စု ႏွင့္ မ်က္ႏွာစိမ္း ရန္ကုန္သား ၃ဦးအပါအ၀င္ကို ခလရ ၆၂ တပ္သို ့ေခၚေဆာင္ျပီး ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားလိုက္သည္။ ေနာက္ပိုင္းတြင္ ႏွစ္ပတ္ခန္ ့ၾကာျပီး အားလံုးအား တစ္ေယာက္ခ်င္း စီ ဓါတ္ပံုရိုက္ယူျခင္း။ စစ္ေဆးေမးျမန္ျခင္း။ မည္သူ ့တြင္ လက္နက္ရိွသည္ စသည္ျဖင့္ ႏွစ္ပတ္ခန့္ ခ်ဳပ္ေႏွာင္ျပီးေနာက္ မိဘမ်ားသို ့အေၾကာင္းၾကားျပီး ရက္ကြက္လူၾကၽီး ဆရာမမ်ား ၏ အာမခံမႈျဖင့္ ေမာင္မ်ဳ ိးႏွင့္ လူငယ္တစ္စုအားေျခခ်ဳပ္ျဖင့္ ျပန္လြတ္ေျမ္ာက္လာခဲ့ဲၾကေသာ္လည္း အသက္အၾကီး ဆံုးျဖစ္ေသ စာစင္ရပ္ကြက္မွ စိတ္ဓါတ္က်ျပီးလိုက္ပါလာေသာ ပန္းရံဆရာအား ေခါင္းေဆာင္ ဟု ယူဆကာ တရားစဲြဆိုျပီး ေထာင္သံုးႏွစ္ခ်လိုက္ေလသည္။ လူငယ္တစ္စုမွ တရားရံုးတြင္ လိုက္ပါသက္ေသလုပ္ေသာ္ျငားလဲ မေအာင္ျမင္လိုက္ေပ။ ရန္ကုန္သား သံုးဦး ၏ကံၾကမၼာသည္ကား မည္သို ့ဆက္ျဖစ္သည္ကို မသိရွိလိုက္ၾကေတာ့ပါ။

+++++++++++++++++++++++++++++++++++